مرحوم شهریار در دورانی که محصل بود یک معلم فرانسوی مسیحی داشت که به دیدار ایشان می رود . آن روز ، روز عاشورا بود . وقت خداحافظی استاد می گوید : " من هم می خواهم با شما به مظفریه بیایم" . می گویند شما مسیحی هستید . می گوید تنها بمانم دلم تنگ می شود . در طبقه دوم در حجره یکی از اقرباء (نزدیکان و آشنایان) مستقر می شوند. ناگهان می بینند دل ریش (تخلص شاعری معروف در تبریز ) با دسته عزاداری اش می آید و به تازگی این شعر را گفته است:
حسینه یرلر آغلار گویلر آغلار
(برای حسین زمین و زمان -آسمان ها-گریه می کند )
بتول و مرتضی، پیغمبر آغلار
( بتول و مرتضی و پیامبر ص گریه می کند)
شهریار می آید همین (یک بیت شعر بالا ) را می گوید و به دنبال آن می سراید:
حسینـون نوحـه سین <<دلـریش>> یازاندا
(زمانی که دلریش -تخلص شاعر- نوحه حسین را نوشت)
مسلمـان سهلدیـر کافـرده آغـلار
(مسلمان که سهل است ، کافران هم گریه می کنند)
علت این بیت این بوده که آن مرد مسیحی با دیدن دل ریش شدیدا گریه می کند .مرحوم شهریار می گوید استاد ! شما که نمی فهمید چه می گوید چرا گریه می کنید ؟ می گوید از هیات و پریشانی و عزاداری او می گریم.
به شهریار گفتند چرا در خصوص کربلا آن چنان شعر نگفته ای . فرمود مگر نیز از چیزی فروگذاری کرده است:
عنقای قاف را هوس آشیانه بود
غوغای نینوا همه در ره بهانه بود
جایی که خورده بود، می آنجا نهاد سر
دردی کشی که مست شراب شبانه بود
یکباره سوخت زآتش غیرت هوای عشق
موهوم پرده ای اگر اندر میانه بود
مرحوم شهریار می گفت حاضرم تمام اشعار خود را به یک بیت نیـّر بدهم و آن این است:
ای فرس با تو چه رخ داده که خود باخته ای
مگر این گونه که ماتی! تو توشه انداخته ای
مرحوم نیز اصلاحات شطرنج را در این بیت جمع کرده است.
منبع : وبسایت دارالارشاد - با اندکی اصلاح و ویرایش دستوری و اضافات.
درباره این سایت